Het persoonlijke verhaal van een docent die haar leerlingen ziet groeien

Coach en auteur Aveline Dijkman denkt nog vaak terug aan de tijd dat ze lesgaf. Tenslotte was het een leerling die haar (nietsvermoedend) inspireerde om fulltime dramadocent en uiteindelijk coach te worden. mber? Aveline Dijkman werkt als coach in haar eigen praktijk, DAT Coaching. Ze is tevens opleider van coaches, zowel in het bedrijfsleven als in het onderwijs. Lees in dit bijzondere verhaal hoe groei uit onverwachte hoeken komt. Bekijk ook het boek: Goud 

Anton plakte. Met zijn sliertige lijf hing hij in de pauzes voor mijn neus. Net iets te dichtbij. Met wiebelend hoofd op een net zo wiebelend lijf bedelde hij om aandacht. Zonder iets te zeggen. Het liefst had ik hem dan weggeslagen, als een hinderlijke vlieg. Iets waar ik me overigens als jonge AVO-docente weer vreselijk schuldig over kon voelen. Hij kon er toch ook niks aan doen? (Als ik terugblik op die jaren, ben ik milder voor mezelf. Deze zwakbegaafde leerlingen konden niet zonder toezicht het plein op. Als docent had je dus geen pauze. Juist als je even afstand nodig had, even niks, kreeg je die bedelogen op luttele centimeters.)

Groeien is goud

Maar toen maakte ik een theaterstuk met de leerlingen. Diezelfde sociaal onhandige Anton, toen 16 jaar, wilde de politieagent zijn die de fietsendief zou vangen. Politiepet op, slungellijf in het veel te grote uniform. Hij groeide bij elke repetitie groter. Zijn zeurstem klonk dan voor even krachtig. En toen de avond van de voorstelling daar was, stond Anton gezaghebbend op het podium. Respect afdwingend in de spotlights. De zaal was onder de indruk. En ik was geraakt. Er zat meer in Anton.

Tot dan toe gaf ik het vak drama er voor de lol bij. Maar het was deze Anton, die me inspireerde om me te specialiseren tot fulltime dramadocent. Hoe mooi om jonge mensen te laten groeien. GOUD! 

Ieder heeft iets bijzonders

In de jaren erna, als dramadocent, genoot ik ervan om pubers voor even boven zichzelf uit te laten groeien. En tegelijkertijd de medeleerlingen te leren kijken. Elkaar respectvol beluisteren vanuit de attitude dat ieder wel iets bijzonders heeft. Soms juist die leerlingen, van wie ze het niet verwacht hadden.

Ik zie nog die wat flegmatieke Hindoestaanse Anil, die een Hollandse zanger nadeed. Zijn slank postuur, in showkostuum: “Ja alles kan een mens gelukkig maken. De zon die doorbreekt, een vers kopje thee…” Hij groeide kilometers in ieders ogen. En in die van hemzelf misschien nog wel het meest. Zijn altijd zo zachte, verlegen gezicht straalde. En ook hier leerde ik zelf als juf beter kijken. Pas toen ik de schijnwerpers bediende, dacht ik: wat een mooie jongen eigenlijk...

Van lucht groei je

Of die warse Marokkaan van 18. Nee-zeggend tegen alles op school. Zeker tegen mij, die witte juf. Een vrouw. Die ook nog eens wilde dat hij het toneel op zou gaan. Dezelfde Abdel zette later in een voorstelling een Berberse vader neer. Hij nam er speciaal een traditioneel zwart gewaad voor mee van huis. Hij groeide in zijn cartooneske versie van de vaderrol. En zijn klasgenoten met hem. 

Hun lach gaf lucht. En van lucht groei je. Het grote loyaliteitsconflict, het zo lastig met beide benen in twee verschillende culturen staan werd er niet mee opgelost. Maar hoe fijn als je even kunt lachen om je eigen zo lastige spagaat. En in de coulissen? Daar had ik ook lol. En daar groeide mijn respect voor hem. Diep respect.