Krachtplekken

Je hebt van die speciale plaatsen die je hernieuwde energie geven. Je maakt er je hoofd leeg, ziet weer wat écht belangrijk is en kunt er daarna weer fris tegenaan. Vijf mensen over hun persoonlijke ‘oplaadplek’.

Sanne van Rijn (1971), regisseur en docent intuïtieve ontwikkeling. In de kathedraal van Chartres voelt ze extra verbondenheid met de wereld.

‘Al eeuwenlang komen mensen samen in Chartres om antwoorden te vinden op levensvragen. De kathedraal staat op een plek met bijzondere krachten en de energie daarvan is niet te missen. Door er contact mee te maken krijg ik inzichten die precies passen bij waar ik op dat moment sta. Altijd ben ik weer verrast over het maatwerk dat de plek levert. De antwoorden die ik mee naar huis neem, zijn actueel, wezenlijk, de spijker op z’n kop. In Chartres voel ik dat ik mens ben, dat ik van het leven hou, dat ik verbonden ben met de wereld en op het goede spoor zit. Eens per week wordt het grote labyrint op de vloer vrijgemaakt. Door er met een bepaalde vraag in te lopen, kun je op een geconcentreerde, gefocuste manier met jezelf in gesprek gaan. Er komen allerlei mensen op af, op blote voeten, met foto’s van overleden dierbaren in hun hand, waardoor het ook een beetje een spirituele kermis is. Ik vind dat erg grappig, maar de kerk zelf heeft er moeite mee. Er worden dan ook flyers uitgedeeld om bezoekers erop te wijzen dat ze in een christelijk godshuis zijn. Zelf zie ik dat anders. Het is een plek waar mensen uit alle tijden en religies bijzondere ervaringen hadden en waar toen een christelijke kerk op is gebouwd. Maar de energie is vrij, levend en toegankelijk voor iedereen.’

Marianne van Raak (1951), gepensioneerd. Komt thuis bij zichzelf in la Ferme du Bois-leComte in het Belgische Orval.

‘In het zuiden van België, midden in de natuur, ligt een honderd jaar oude hoeve die is verbouwd tot cursuscentrum en gastenverblijf met een vegetarische keuken en biologische groenten uit eigen tuin. Ik kom er al twintig jaar, als ik even tot mezelf wil komen en moet opladen. In deze prachtige omgeving, met aan de ene kant de bescherming van de bossen en aan de andere kant het uitzicht over de glooiende weilanden, vind ik altijd weer rust en vrijheid. Hier stopt het asfalt, er is alleen een zandweg, geen radio of tv en nauwelijks bereik. Om te kunnen bellen of appen moet je de heuvel op lopen. De lucht is schoon en ik kan er uren in mijn eentje wandelen. Als er sneeuw ligt, moet je je eigen voetstappen volgen om de weg terug te vinden. En daarna warm worden bij de houtgestookte tegelkachel – een simpel, maar heerlijk genoegen. Zit ik niet lekker in mijn vel, dan is dit de plek waar ik thuiskom bij mezelf. “Het wordt tijd dat je weer naar Orval gaat”, zegt mijn man, als ik onrustig word of begin te mopperen. Even weg uit de snelheid van het leven, met z’n computers, auto’s en afstandsbedieningen, naar een plek die me weer energie geeft. Ik slaap er als een blok en doe nieuwe ideeën op over mezelf, over dingen die ik anders wil doen in het leven. Ik ontspan en kan er daarna weer helemaal fris tegenaan.’

‘Ik vind er altijd weer rust en vrijheid’

Anne-Mieke Swart (1980), natuurvoedingsadviseur. Na een bezoek aan de St. Bonifatiuskerk in Horssen gaat het leven haar makkelijker af.

‘Mijn leven is erg vol. Ik heb mijn werk, een partner, een tweeling, en probeer ook nog een beetje sociaal te zijn. Als ik daar niet af en toe even uitstap, dreig ik mezelf te verliezen. Dan heb ik een plek nodig zonder drukte en lawaai, zonder prikkels – en die vind ik in de St. Bonifatiuskerk. Een of twee keer per jaar doe ik er een stilteretraite, om even uit mijn hoofd en bij mijn gevoel te komen. In de kerk vinden geen katholieke diensten meer plaats, de houten banken zijn vervangen door zachte zitzakken en er is vloerverwarming. Wel staan er nog heiligenbeelden en een altaar met een kaars. “Is dit wel iets voor mij?” dacht ik de eerste keer, niet-christelijk als ik ben. Maar de religieuze lading van de plek gaf ook een extra dimensie. Bovendien is er ruimte voor álle levensbeschouwingen, zoals boeddhisme en yoga. Het is er heel mooi, het licht valt naar binnen door prachtige glas-in-loodramen en stil worden gaat er helemaal vanzelf. Er ontstaat ruimte in mijn hoofd en de meditaties en ademhalingsoefeningen helpen om die ervaring te verdiepen. Na een paar dagen Horssen gaat het leven me makkelijker af. Ik ben geduldiger, kan beter prioriteiten stellen op mijn werk en werkelijke aandacht geven aan mensen. Op deze plek kom ik tot de kern en voel ik weer wat ik echt belangrijk vind.’

‘Er ontstaat ruimte in mijn hoofd’

Tjeerd Gorter (1961), reisleider & facilitator. Beseft ten volste wie hij is in Wistman’s Wood in Dartmoor, Engeland.

‘In 1992 volgde ik te voet, liftend en met de bus een van de leylijnen die door Engeland lopen. Over leylijnen zijn verschrikkelijk veel theorieën, maar ik zie ze als energiebanen in het landschap, een soort levensaders van de aarde. Tijdens die reis was ik in een hotel in Dartmoor waar ze de lekkerste scones van heel Engeland hebben. En daar vlakbij ligt Wistman’s Wood, een bosje met eeuwenoude, kronkelige eikenbomen en grote, mossige stenen aan een riviertje. Een magische plek, waar volgens de overlevering de druïden vergaderden. Ik ben er sindsdien al zo’n vijftien keer geweest, en altijd kom ik er vrolijker en vitaler vandaan. Als ik een tijdje op zo’n steen zit, vallen alle vragen weg – er is alleen dat ene moment. Geen ruis, geen twijfels, slechts een zeldzaam gevoel van aanwezigheid en vertrouwen. Op die plek, in de middle of nowhere, besef ik ten volste wie ik ben en waar ik voor ga. Ik ontspan, er ontstaat ruimte, ik zak dieper in mijn lichaam. Een gevoel waar ik later, weer thuis en na een drukke kantoordag, altijd op kan terugvallen. Even gewoon stil kunnen zijn, ervaren wat er te ervaren is: op die steen in Wistman’s Wood heb ik genoeg aan mezelf en de elementen. En daarna smaken de scones in het hotel altijd nóg lekkerder.’

‘Ik kom er vrolijker en vitaler vandaan’

Rosalie Janaҁ (1986), docent paraveterinair en oprichter zeehondenopvang Eemsdelta. Voelt zich Alice in Wonderland op De Punt van Reide in Termunten.

 ‘De Punt van Reide is een schiereilandje tussen de zeearm de Dollard en de rivier de Eems in Noord-Groningen. Ik kwam er voor het eerst toen ik als vrijwilliger voor zeehondencrèche Pieterburen werkte en we er zeehonden vrijlieten. Een mooie, open, weidse plek, waar je tot in Duitsland kunt kijken. Jaren later ben ik zelf naar dit gebied verhuisd om er een eigen zeehondenopvang te beginnen. Ik wandel vaak naar de Punt om te genieten van het pure landschap en de zeehonden die achter de dijk liggen. Ik dacht altijd dat ik iemand was die niet lang stil kon zitten, maar op deze plek kan ik uren doorbrengen op een kleedje met mijn telescoop. Door de wisselende getijden en het gras dat golft in de wind, ziet alles er steeds weer anders en nieuw uit. En dan zijn er natuurlijk de dieren: de zeehonden die ik observeer, maar ook de tureluurs en de lepelaars. Op deze plek kan ik zijn wie ik ben: een buitenmens. Mijn werk als docent vind ik heel leuk, maar ik móét de natuur in kunnen. Natuur met uitzicht, dat wel – in een bos word ik onrustig. Het liefst kom ik op de Punt rond zonsondergang. Dan zie ik ten westen het laatste licht, terwijl het ten oosten al donker is. Ik sta als het ware tussen dag en nacht in, waardoor het lijkt alsof ik daartussen kan kiezen. Net Alice in Wonderland voel ik me dan.’

‘Hier kan ik zijn wie ik ben’